Μπήκε στο σαλόνι με τα ασημένια μαλλιά της δεμένα σε παιχνιδιάρικες κοτσίδες, με έκφραση ήρεμη αλλά γεμάτη προσδοκία. Ο κομμωτής την περιέβαλε σαν καλλιτέχνης που μελετά έναν άδειο καμβά, με τα ψαλίδια έτοιμα σαν πινέλα να δημιουργήσουν κάτι νέο.
Κόψιμο το κόψιμο, οι κοτσίδες έπεφταν, κάθε τούφα κουβαλώντας χρόνια οικειότητας και άνεσης. Καθόταν εντελώς ακίνητη, το βλέμμα της σταθερό, σαν να αποχωριζόταν όχι μόνο τα μαλλιά της, αλλά και κομμάτια του παρελθόντος που δεν χρειαζόταν πια να κουβαλά.
Και τότε, σιγά σιγά, η μεταμόρφωση αποκαλύφθηκε. Από τις παιχνιδιάρικες τούφες που ήταν δεμένες ψηλά εμφανίστηκε μια κομψή, εκλεπτυσμένη σιλουέτα. Το νέο της στυλ πλαισίωνε το πρόσωπό της, αναδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά της με μια απαλότητα που φαινόταν ταυτόχρονα μοντέρνα και διαχρονική.
Όταν τελικά κοίταξε στον καθρέφτη, ένα μικρό, γνώριμο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της. Δεν έβλεπε μόνο ένα κούρεμα — συναντούσε μια νέα εκδοχή του εαυτού της, που ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας να εμφανιστεί.
Δεν ήταν απλώς μια μεταμόρφωση μαλλιών. Ήταν μια σιωπηλή δήλωση: ήταν έτοιμη για το επόμενο κεφάλαιο.